Мроя
Калі вецер жыццевых няудач,
Сівізной прыцярушыць мне скроні.
Як адвернуцца зоркі, хоць плач,
Нават светлае цяжка прыпомніць.
Тады у мроях на дзень патану,
Захаплю незнарок частку ночы.
Усе што лепшае маю,вазьму,
Прычасціцца у прыроду пакрочу.
Да лугоу ,да нявыспеушых ніу,
У адзінае улонне сатканых.
Тут адчую сумлення парыу,
Што абудзіць даунейшую памяць.
Свет убачу у ружовых танах,
Хлапчуком я бягу да крыніцы.
Столькі год і сягодня я у снах,
Да яе апускаюся ніцма.
З ей бадзера і весела нам,
Удыхаючы пах медунічны.
Пад расінкай не знойдзеш падман,
Бо няма яму дзе прытуліцца.
Тут з глыбінь б'е сама чысціня,
У ей бачу я толькі святое.
У прыроды б мне усе пераняць,
Што і памяць і сэрца загоіць.
Мроя
© Copyright: Владимир Гайдук, 2015
Свидетельство о публикации №115011703059
Свидетельство о публикации №115011703059
Рецензии
