Хатынь
Калі іду па Хатыні,
Камінамі ,званамі,
Нешта цяжка нахлыне,
Нібы скрозь сэрца камень.
Нібы скрозь сэрца кулі,
Куляметныя чэргі,
Што яе не мінулі,
Не мінуу страшны вэрхал.
Кроу маіх жылау стыне,
А вачам цяжка слезна,
Ім спяконтна і дымна,
Нават дыхаць не можна.
І скрозь трэск ад агнішчау,
Чую плач немаулятка,
Скрозь огань, які нішчыць,
Хляучукі усе, ды хаткі.
Чую моцна галосіць,
Рукі склаушы матуля,
Што ужо не запросіць,
Яна ужо не атуліц.
А паглядам страчаю,
Шчырым полымем ружы,
У іх колер адчаю,
Яны вечнасці служаць.
Хатынь
© Copyright: Владимир Гайдук, 2015
Свидетельство о публикации №115011302532
Свидетельство о публикации №115011302532
Рецензии
І скрозь трэск ад агнішчау,
Чую плач немаулятка,
Скрозь огань, які нішчыць,
Хляучукі усе, ды хаткі.
До слез... И такое продолжает твориться... Весь мир сошел с ума... Надо напоминать людям. Спасибо!!!
Успехов Вам, Владимир!
Галина Воронина 17.03.2018 18:23 • Заявить о нарушении
Чую плач немаулятка,
Скрозь огань, які нішчыць,
Хляучукі усе, ды хаткі.
До слез... И такое продолжает твориться... Весь мир сошел с ума... Надо напоминать людям. Спасибо!!!
Успехов Вам, Владимир!
Галина Воронина 17.03.2018 18:23 • Заявить о нарушении
