Крычаць ад болю недарэчна,
Ты задыхаешся ўнутры.
Ад гэтых спазмаў доугих, вечных
Памры.
Хай кожны помне тыя гуки ,
И ты не можаш зрабиць кроку .
Ты апускаеш свае рукі,
Чакау инога.
І ты пляеш на панядзелак,
На гэты доуги працы час,
На той дакучлівы гадзиннік.
Ты у вечным суме зноу заграз.
У галаве адна праблема:
Забыцца назаўжды ў цішы.
И невыносная дылема,
У грудзях халодныя нажы.
Іх там пакінулі ты людзі,
Што абяцалі побач быць.
і мы з табою разам будзем.
Нам засталося тольки жыць.
Крычаць ад болю недарэчна
© Copyright: Вероника Мартыненко, 2015
Свидетельство о публикации №115011106665
Свидетельство о публикации №115011106665
Рецензии