Як цудоуна жывуць людзи

Я іду  няспешным  крокам
Цішына  ў  лясу  стаіць
У верхавінах  дрэў  магутных
Хтосці  з  небам  гаманіць
         Стаў  гляжу  ў  задуменні
         Цераз  лісце ў  небяса
         Там  у  сонечных праменнях
         Пташак  Божых галаса
Раптам  моцна  пацямнела
Куча  хмар,  як  чорны  дым
Сонца  быццам  ноччу  месяц
Стала бледным  і  малым
         Верхавіны  загудзелі
         І на міг прснуся  страх
         Але хмары  праляцелі
         Стала светла ў небясах
Я  на момант прыпыніўся
Абвёў поглядам  прастор
Родны  лес,  як  ты  змяніўся
З  тых далёкіх  дзецкіх  пор
        Тут я рос і гадаваўся
        Грыбы  ягады  збіраў
        У цяні  дрэваў  укрываўся
        Чыстым  воздухам  дышаў
Углубіўшыся  ў  думкі
Ішоў  па  лесу,  як  у  сне
Як  цудоўна  жывуць людзі
У гэтай  вечнай  тішыне      
        Што з табою  яшчэ  будзе
        Так  праз  сто пятьсот  гадоў
        Я яшчэ  раз паявіўся б
        Сярод  шумаў  галасоў