Дарагiя

              Каб стаць дарагім,   
              Дык трэба памерці,
              Целам сваім
              Узысці да смерці.
              Ляжаць тут усе
              Толькі дарагія,
              Бо туга паўзе,
              Як змеі жасцяныя.
              Тая мядзянка,
              Што навек уджаліць,
              Пласцінкай-жасцянкай
              Парэжа, акрывавіць.
              І плачуць блізкія:
             -А мой ты дарагі!
              І слёз нізка
              Вачэй поўніць берагі.
              І плачуць блізкія:
             -Мая ты дарагая!
              Нябёсаў рэха ціха
              У адказ загукае:
              Чалавека пры жыцці
              Трэба было цаніць!
              Не мяшай ім узыйсці
              На вечнасці граніт!
              Рысы твараў дарагіх
              Мастак выводзіў рукою.
              Слёзы жывых аб іх
              Цякуць амаль ракою.
              КАб жывыя глядзелі,
              Крыху суцяшаліся,
              Каб жылі надзеяй,
              У снах сустракаліся.
              У снах нашых,
              Снах-начаніцах,
              Чорных і шэрых
              Вачах-вачаніцах,
              І блакітна-нябёсных
              Вачах празрыстых
              Сніцца будуць сны
              Аб царстве Хрыста.
              Мужнасці потым
              Трэба набрацца
              І ціха,употай
              Душой упяцца.
              А то галашэнне
              Людзей будзе трывожыць.
              Падай Богу прашэнне,
              Каб грахі не прымножыць.
              Ды не аб сабе,
              А прасі за памерлых,
              Аб іх цяпер
              Спакойных нервах.
              Парадзелае лісце
              У познюю восень
              Ветрам галосе,
              Завываннем,свістам.
              Парадзела і радня -
              Няма той дапамогі.
              Спатыкайся да паўдня
              Аб нямогласці парогі.
             - Мае вы дарагія!
              Прыбраны,бы ў госці.
              Мае крыкі нямыя
              Раздаюцца на пагосце.
              Немым крыкам адкрычала,
              Сталі крыкі нямыяю
              Хоць рпайшло гадоў нямала -
              Цякуць слёзы смурныя.
              Што ж ты,час,не залячыў
              Балючую рану?
              Ад шчасця ключы
              Ужо не дастану.
              Круціцца планета
              Стагоддзе за стагоддзем.
              Нараджаюцца паэты
              У нашым народзе.
              Яны прыходзяць,каб апець
              І жыццё,і развітанне,
              Нараджэнне і смерць,
              І кветку кахання.
             -Мае ж вы дарагія!
              Ужо спазналі тайну кроўну!
              Удары лёсу любыя
              Са мной дзялілі пароўну.
              Цяпер пякуцца аб вас
              Белыя янголы,
              А вы  - аб жывых нас
              Сэрцам мёртва-кволым.
              Як жа позна жывыя
              Пачынаюцьразумець:
              Пайшлі ад нас не абы-якія -
              Дарагіх забрала смерць.
              Дарагія,дарагія!
              А мой ты!А мая ты!
              Не выказаць,не сказаць,
              Якія дарагія  -
              Пальцам на сэрца паказаць,
              А словы тут нямыя.