Як часта мы у сваёй гарачцы

Ў  добрай  праведнай  сям'і,
Дзясяць  гадоў,  няма  дзяцей
Каб  адзіноту,  як  закрыць
Шчанюк  дастаўся  ад  людзей
            Кахалі  дужа  так  яго,
            І гадавалі  як  сынка,
            Прыгожай  вырасла  сабака,
            Заўжды  адданаю была
Абараняла  ад  зладзеяў,
І  не пускала  да  парога,
Разумная  была  сабака
І  вельмі  востры,  слых  і  вока
            Сын,  неўзабаве  нарадзіўся,
            Яны  шчаслівыя  былі,
            Пёс  адышоў  на  іншы  план,
            Клопаты  сыну  перайшлі
Пачу  сябе  пёс  непатрэбным 
І  стражай  стаў  дзіцяці  ён
Сядзеў,  нудзіўся  як  то  раз
І  падбіраўся  к яму   сон
            Сын  на  тэрасе  моцна  спаў
            І  рыхтавалі  ўсе   абед
            Раптам  да  іх  зайшла  сабака
            Крывава  пашча,  яшчэ  след
Падумаў  муж  мой  сын  забіты
Сабака  з'ела  дзіцяня
Схапіў  ён стрэльбу  і застрэліў
Сабаку-сябра  з  гарача   
            Ў  тэрасу  куляю  забег
            У  ложку  сын  спакойна  спіць
            А  на  падлозе  ляжыць  змей 
            І  кроў  з  яго  яшчэ  бяжыць
Бывае  часта ў  гарачцы
Не  разабраўшыся  дзе  суць
Махаем  шашкай  усё сячэцца   
Нам  тармазнуць  хаця б на  чуць