Лёсу рашыць

                Як жылі бацькі,
                То і печ гарэла,
                Аж плавіліся цвікі
                У яе гарачым целе.
                Паміраюць бацькі -
                Затухаюць печы.
                Пайшоў нацянькі
                З іх дух чалавечы.
                Нашы бацькі
                Трымалі гаспадарку,
                І мы раслі
                Ў клопаце-парадку.
                А цяпер,кажуць,
                Інфраструктура,
                Вяроўку  - на кароўку -
                І трэба нам культура.
                На сяле ў магазіне
                Дояць-п'юць сырадой.
                На зялёнай раўніне
                Аваднёў рой.
                Шукаюць,злыдні,кароўку,
                Ну,хоць бы адну!
                Бы тую іголку,
                Што ў стог уткну.
                Прашчуры-дзяды,
                Бортнікі лясныя
                Мядоў клады
                Няслі залатыя.
                Продкі нашы да зямлі
                Другое мелі пачуццё:
                Яна - член сям'і ,
                А мы яе - у забыццё.
                Нашы праўнукі
                Адышлі ад зямлі,
                Штурмуюць навукі,
                Вядуць караблі.
                Новае месца ўладна
                Займае жыццё,
                Але душы бязладна,
                Калі ў ёй забыццё.
                Новага і старога
                Ўжо не спалучыць.
                Думай мала ці многа -
                Усё лёсу рашыць.