Мама дарагая

Матуля  дарагая,  табе восемьдесят  сем
Здаецца  мне,  што  ты,  нічуць  не  пастарэла 
Як той  вясенні  сад,  ты выглядзіш  цяпер   
Ты   уся  цвіцеш,   ты ўся   папрыгажэла
           Жыццё  прынесла  шмат  і    бедаў  і пакут   
           Ты  вынясла  ўсё  і   яшчэ  лепшай  стала   
           Памог  табе ў  гэтым  наш  цёплы,   родны  кут
           У  тым  кутку  ўсе,   ад  працы  тваёй  ззяла   
Ты  бачыла   вайну,  зямлю  тапталі  чужакі   
 Людзей  у вагонах  везлі,  кудысці  за  граніцу
 Вагоны  з жывым  грузам,  цягнулі  цягнікі   
Туды  яшчэ грузілі  і  бульбу,  і  пшаніцу   
            Жыццё  тваё  было,  зусім,  не  лёгкі  шлях   
            Пакуль  на свае  ногі,  ты  стаць  нам  памагала 
           Ты   працавала так,   як  біліся  ў  баях
           Заўжды сваім  паступкам,  ты  многіх  ратавала
Ты  працавала  днямі,  сябе  не  шкадавала
Ты  меркавала  пользу,  прынесці  для  людзей
Ты  для  ўсіх  галодных,   краюшку  хлеба  мела   
І  для  ўсіх  дабро,  ішло з  тваіх  грудзей   
           І  сёння  мы за  свой,  счаслівы,  поўны  лёс   
           Табе  здароўя  просім  і  спяваем  славу 
           Ад  шчасця  тваё  сэрца,  ўзлятае   да  нябёс   
           І  заслужыла  гэта, ты  ўсе,  па  праву
Але ты  нам  сказала, што  славы  мне  не  трэба   
Ніколі  не чакала,   ты славы,  для  сябе   
Хацела  аднаго, каб  відзець   чыстым  неба   
І людзі,  каб  не  ведалі,   пра   гора  на   зямле
           Хаця  табе  сягоння,   шмат   стукнула  гадоў   
           Здаецца  нам, што ты,  нічуць  не  пастарэла   
           Як  той  вясенні  сад,  ты  выглядзіш   ізноў   
           І як  зямля  вясной,  ты  ўся  папрыгажэла