Гисторыя аднаго кахання

(байка)

Камар, які даўно ўсек,
Што лепш сяліцца ў новай хаце,
Каб мець нядрэннае жыцце
І «чалавечае багацце»,
Шукаў сабе жыллёвы фонд...
Але ж кахаў занадта Муху,
Што пражыла, амаль што год
У старэнькім клубе.
Дык паслухай,
Што той Камар хацеў зрабіць,
Каб "культработніцу" не страціць.

Ён ёй пяе, ён ёй зудзіць:
«Жыць будзем у новай «клубнай хаце».

Яна ў адказ:
«Аматар я і дыскатэкі, і тэатру.
Твая ж любоў – галімацья.
А будаўніцтва – згоды жарту».

Ускіпеў тут, быццам самавар,
Напыжыўся, і злосны, хмуры
Паабяцаў ёй наш Камар
Не клуб, а цэльны Дом культуры.

Рагоча Муха ў адказ:
«Не першы ты і не апошні!
Тут рынак забівае нас!
Кусаюць цэны, нібы вошы!»

Камар упёрся на сваім:
«Знайду будаўніка адразу.
То ж будзе дом не нам дваім, –
Усім радасць для душы і глаза!»
...
І паляцеў шукаць ён тых,
Хто мае грошы і магчымасць
Без усялякае лухты
Зрабіць, каб усё было «чын-чынам»!
...
Памерла Муха...
Знік Камар...
Надзею страчваюць і людзі...

А можа знойдзецца Спадар, –
Сумленне крышачку абудзіць
І ўспомніць, што нашчадкам дар
На цэлае стагоддзе будзе.


1991