"Спяшаемся, бяжым, прыселі..."
Спыняю бег свой –
нЕкуды спяшацца...
Бяжым, бяжым, бяжым – да самай Сьмерці –
да мАнячага нас, з далЕчы, Шчасьця.
Не супакОйваецца ў гэтым наша сэрца...
Сяжу на лаўцы –
некуды спяшацца...
Бяжыць, бяжыць – мой ўнук Мірон, як верцель –
мо, бача дзесь паблізу Шчасьце.
Не супакОйваецца ўнука майго сэрца...
*+*
7 снежня 2014 г. У Менску, ўспамінаючы Косава...
**(спыняю - останавливаю; да мАнячага - к манЯщему;
як верцель - как юла, крутёлка).
Торопимся, бежим, присели...
© Copyright: Олег Буйницкий, 2014
Свидетельство о публикации №114120709734
Свидетельство о публикации №114120709734
Рецензии