Вулiца стапталася

     Нам, падшыванцам з Пралетарскай, зараз плюс-мінус пяцьдзясят. Таму ўспаміны мае вяртаюцца больш за чатыры дзясяткі год назад. Вяртаюцца туды, дзе ўсё было вялікае: і дамы, і наша  новая вуліца.
     Вуліца… Ого! Ажно па пятнаццаць  дамоў з кожнага боку! А потым яна робіць крук управа і цягнецца далей, аж да самага вялікага лесу. Але роднай лічылася толькі гэтая яе частка – да павароту, ці да Фарфоркі (фарфоравага завода)  - якая, будуючыся на нашых вачах, захапіла частку нашага вулічнага раздолля: нават разбурыла колькі дамоў і перасяліла  іх жыхароў у высотныя шпакоўні.
   І вось наведваючы стаўшых роднымі суседзяў на навагоднія святы, заўважаю, што тая доўгая (ажно па пятнаццаць  дамоў з кожнага боку!) вуліца неяк паменшала. І да павароту не тое што рукой дастаць, а  здаецца, можна ўсю яе абхапіць, прыгарнуць да сябе. Бо тыя прыгожыя новыя дамы нібы стапталіся, паніжэлі.
    Ды і знаёмых тут застаецца ўсё менш. Няма маіх бацькоў і бабы Макараўны, мы з сястрой не жывем ужо ў нашай (а зараз чужой) хаце, няма Мельнікавых: ні дзядзькі Івана, ні цёткі Пашы. А да цёткі Валі Калінінай, як кажуць, можна і не заходзіць, бо ўжо не ўсіх пазнае. Што ж, ёй ужо 85 стукнула! Дый дзядзька Валодзя Камароў без дапамогі родных мала што можа.
    Жыццё бяжыць… Мы і самі ўжо ў тым узросце, што становімся бабулямі і дзядулямі, хоць пажылымі ці – упасі Божа! – старымі сябе не лічым дый не адчуваем. Асабліва, калі збіраемся разам.
    Тады зноў мы маленькія, бацькі – маладыя, дамы – новыя, а вуліца – доўгая-доўгая…