Я не ведаю, чым аддзячыць
я табе тваю вернасць змагу...
Бо сам Бог на нябёсах бaчыць,
што маю ты пазбыла тугу!
Бо заўважылі і анёлы,
што мне позірк патрэбен твой!
І тады - цэлы дзень вясёлы
я з паднятай хаджу галавой!
А нарэшце, калі дачакаўся
і ў палацы ўбачыў княгіню,-
я на век у яе закахаўся!
І на век, калі наш час не міне!
Бо я сэрца яшчэ не ведаў,
што гарэла б ярчэй чым яе!
Каб не збіўся да мэты са следу,
любы голас мне песню пяе.
І ўсё, што я толькі ў плане
ў жыцці ў галаве насіў,
справай добраю, веру, стане,
каб адно яе позірк жыў!
Век не забуду!
© Copyright: Станислав Шастак, 2014
Свидетельство о публикации №114111601064
Свидетельство о публикации №114111601064
Рецензии