Ён, здаецца, каранямі
Да зямлі прырос навекі.
Ён вітаўся з каралямі,
Ля яго хадзілі грэкі.
Тут літвін шаптаў літвінцы
Пра каханне і любоў…
Тут былі свае, чужынцы,
Смех вяселляў, слёзы ўдоў.
Ён служыў сталом для стравы
І шляхоў адлічваў мілі,
А цяпер скразныя мары
Ля вачэй слязой застылі.
Скамянела думкай сэрца.
Не расце трава наўкола.
Толькі зрэдку ўздрыганецца
Лёс зямлі ў вачах, бы кола.
Валун
© Copyright: Валерий Познякевич, 2014
Свидетельство о публикации №114110607254
Свидетельство о публикации №114110607254
Рецензии