Сэрца разбіта на часткі
Вострай стралою любові.
Думкі трапляюць у пастку,
Звязваюць волю пятлёю.
Трэба ж было закахацца
Мне ў прыгажуню – дзяўчыну.
Трэба ж было запытацца
Вуліцу Янкі Лучыны.
Белых пялёсткаў завея
Кружыць над намі каханне.
Словаў знайсці я не ўмею,
Каб разбудзіць яе ўранні.
Косы на белай пасцелі
Бы залацістае жыта.
Лашчацца промні на целе
Фарбай вясёлкі размытай.
Ах, што за стан, што за вочы,
Проста мадонна, ды й годзе!
З ёй не патрэбны і Сочы,
З ёю лагодна прыродзе.
Дзе б тады браліся словы,
Калі б не тое спатканне?
Позірк яе адмысловы –
Белых пялёсткаў дыханне.
***
© Copyright: Валерий Познякевич, 2014
Свидетельство о публикации №114110605331
Свидетельство о публикации №114110605331
Рецензии