Прышоу канец маёй сяубе

Станислав Тарашкевич
Стаю,  гляжу  сумоты  поўны
На  гэтым  полі  быў  не  раз
А  можа й  поле  сумавала
Не  раз успомніла  пра  нас
             Пшаніцу,  жыта  з  васількамі 
             Радзіла  з  ласкай  для  людзей
             Было  счаслівым  людзей  сэрца
             Не  пражываў  у  ім  зладзей          
Гадзіны  мілыя  мне  сёння   
Ў  вас  так  шмат  былой  красы
Я  нават  чую  дзесці  радам   
Сяброў  умоўкшых  галасы
             І  так  іду  ў  нізаметку
             І  думу  думаю  сабе
             Што  не  вярнуцца  ўжо  гадочкі 
             Прышоў  канец  маёй  сяўбе
Ну  штож  пажыў,  папрацаваў  я
І  прайшоў  сцежак  розных  шмат
Марна  ліць  слёзы  тут  не  трэба 
Бо  не памогуць  яны  брат
             Усё  што  помню  і  што  думаў 
             І  тыя  планы,  чым  я  жыў
             Кладу  сягоння  на  паперу
             Гадочкаў  светлых  тых  парыў