Пра мову

Нездатны я пісаць на роднай мове.
Ўсё забываю я і словы, і іх сэнс.
Пісаць жа як цяпер мне аб народнай волі,
Калі складана цягнецца з-пад ручкі верш!?

Калі назваць себя я беларусам
У такі момант шчыра не магу,
Дык як тады мне адчыніць перад народам вусны,
Каб іх падняць у моцную гурбу?

Я ж не адзін, хто не звалодаў с словам,
Але хто пойдзе с сцягам у руцэ.
Дык як жа нам, такім, стаць ростам поўным
І галаву падняць слупоў вышэй?

А я яшчэ ўсё меркаваў - вось буду
Сваім я словам вершавым ўздымаць гурбу.
Але, калі вось так ўсё пазабуду,
То будзе талент мой мець малую цану.

Павінен я знайсці зноў час і сілы,
Каб авалодаць словам родным зноў.
Яшчэ каб лепей, чым раней звалодаць с рыфмай,
Каб верш мой пеў вялічнасцю зямной.

Каб мог я выйсці, без сумненняў, горда,
На плошчу к люду, і падняўшы руку ўверх,
Сказаць пра тое, што няма народа
Мілей мне чым беларускі чалавек.

Што мы браты і сестры, мы - адзіны.
І моц ўся наша ў волі і зямлі.
Што можам мы, і нават мы павінны,
Ўсю гэту моц направіць у добрыя дзялы.

Зямелька наша, людзі нашы, наша памяць
І слова родные ў вушах і на вуснах -
Павіны мы за ўсё гэта змагацца.
На дзеле, а не толькі на славах!

А.Ю.Краўчанка     вясна 2014г.