Не хварэй, лепш адразу памры.
Ўсё хлусня - вера к свету, ці к цемры.
Будуць, ёсць і былі змагары,
Здаўся хто - у выноскі паветра.
Сябра мой, ты пабачыў ціск дзён.
З малагоддзя і да дабрачынства.
Не ўпіраўся, што, быццам, стамлён.
Верагоддзе лічыў чымсьці блізкім.
І прытульнасць змяніў ў пошук хат.
Трэбны зарабак - звёны ланцугаў.
Срэбры мой, незрадніўшыйся брат!
Як цябе ў шматгалоссі праслухаў?
Так выгодна не бачыць усход,
Як і звычна трымаць вінаватасць.
Ты пачаў жаўруковы ўзлёт.
Мне спагада пасадкі засталась.
Так саромна, што словы мае
Не адчуць за мяжой, недарэчны.
Водар ўсхода таго абміне,
Не паймеў хто натхненне сустрэчы.
22.10.2014
Не хварэй, лепш адразу памры...
© Copyright: Алекс Старостин, 2014
Свидетельство о публикации №114102109065
Свидетельство о публикации №114102109065
Рецензии