Бабiна лета

Запаліла ліхтарыкі бабіна лета.
Нехта вуліцу зранку нібыта прыбраў,
Задуменныя кучкі сінявых букетаў
Тут і там ля ссівелых платоў растыркаў.

Ледзь трымаюць тугія галовы вяргіні
На высокіх падпорках, пыхлівыя - жах!
І ад астраў стракатых ружова-бел-сіні
Увесь гародчык - аж рэжа-мільгае ў вачах.

Хрызантэмы, бы цётухны ў яркіх намітках,
Як адна, падпаясаны - роўненька ў рад.
І губляюцца сцежкі ў густых аксамітках -
Ярка-сонечна-жоўты двор, кветнік і сад.

Толькі бабіна лета... ніхто не ахвочы
Узяць у кветнік. На дзікія ўзмежкі навек
Пераселены сумныя зорачкі-вочы
На цыбатых нагах. Так схацеў чалавек.

Жменька зёлак злінялых... якія ж то кветкі?
Сарамліва-цярплівыя, ціснуцца ў плот
Па-вясковаму сціплыя верасня дзеткі,
Без праполак-падкормак каторы ўжо год...

Сіняватыя зорачкі. Бабіна лета.
Ля платоў, у траве між калючых шыпшын,
Кветкі-зёлкі... так, восені проста прыкмета
І... дзяцінства далёкага сумны ўспамін.