Выйшла так, як не было.
Не чакаў, не ведаў; верыў.
Бачыў болей з хаты той,
што на ўскрайку вёскі шэрай
Каляровай хоць зрабіў,
весялейшай, з глуздам, сэнсам...
Толькі сам пакінуў тын,
за які трымаўся ў белым.
Белы свет не мілым стаў
праз далёкасць, праз незначнасць.
З цемрай побач, абапал
трэба неяк сябраваць мне.
Ёй жа сумна больш, чым мне;
чорнай цемры ўскрайкаў хатніх.
Ім даўно не па сабе,
кожны з іх стары нататнік.
Кожны спісаны ў канец!
Чорны надта. Й не па белым.
Каб чытаў і ўвесь свой век,
Не паспеў празнаць бы, пэўна.
Прачытаю зноў, і зноў
толькі побач,
пільна-пільна!
Хай гарыць бліжэй і ноч!
З новай вёскай згіну. Шчыра.
Будзе тут вось новы дом,
ля маёй жа, ў попел, хаты,
цэнтрам гораду, вагнём.
Без яго мне, дыму, як жа ш?
Выйсьце
© Copyright: Владимир Кабердин, 2014
Свидетельство о публикации №114101904547
Свидетельство о публикации №114101904547
Рецензии
