Дай мне, восень...
Шчакой - да сасны.
Дай мне, восень, напіцца,
Дай мне, лес, наталіцца,
Да жыцця прытуліцца.
Хай зялёныя сны
Будуць сніцца і сніцца
Да самай вясны.
З небам шэпчуцца сосны,
Паветра дрыжыць,
Ранак свеціцца росны,
Кроў па жылах бяжыць.
Тчэ жыццё свае кросны,
Свет гукае дзівосны -
Будуць зімы і вёсны!
Як хочацца жыць!
Да пляча прыхінуся
Шурпатай сасны.
У нябыт – не баюся,
Я ж не знікну, вярнуся,
Мо травінкай праб’юся
Скрозь дыван верасны,
Ці дажджынкай пральюся
На ўзгорак лясны.
Мне б жыццём наталіцца,
Не згінуць у сне,
Гаманлівай сініцай
Заспяваць па вясне,
Забруіцца крыніцай
Ці духмянай жывіцай,
Чыстай кропляй скаціцца
Па звонкай сасне.
Дай мне, восень, напіцца,
Дай жыццю пакланіцца,
Дачакацца вясны…
Верасень 2014
Свидетельство о публикации №114100203801
Вось жа як: чым больш чалавеку дано, тым больш з яго спытаецца.
Гэта я пра Вашыя цудоўныя вершы. Як гэта ў Вас атрымліваецца так: бачым мы з Вамі адно і тое ж, а потым звычайныя вобразы Вы ператвараеце вось у такія вершы... Цуд... І што мне застаецца? Толькі разінуўшы рот чытаць , і здзіўляцца, здзіўляцца. Дзякуй, мая харошая, за гэты цуд!
Ірына.
Ирина Жизневская 14.10.2014 13:16 Заявить о нарушении
А мне здавалася, што Вы - доктар ці медсястра, але я не вельмі і памылілася! Лагапед - таксама лечыць, вельмі прыемна!
Дабра Вам і радасці.
Клавдия Семеновна 14.10.2014 21:51 Заявить о нарушении
Спасибо! С уважением, Ирина.
Ирина Жизневская 14.10.2014 22:22 Заявить о нарушении