Са зборніка “Вершы-дураняткі”.
"Крышачку я Яго шкадую".
Я з’ехаў з Глузду.
А куды – не разумею...
Ды і навошта...
А каб я ведаў ?
З чаго ўтварыў я
гэткую зацею ?
У Глузде ж быў заўсёды
з салам, хлебам...
Яно, канешні –
Глузд мяне карміў, паіў.
З жанчЫнай пазнаёміў, неблагОю.
І капітал мне, нейкі, прыкапіў.
Але,
было з Ім неяк неспакойна...
Усё Ён мяне нешта валатузіў...
Каб я – за “тое” “гэта” браўся.
Падсоўваў розныя спакуссі.
Стаміўся я –
быць з Глуздам у суглассі...
Не, я анічога не забраў.
Усё пакінуў,
ціха з Глузду з’ехаў.
Шкадую –
з Ім былі мы у сябрАх.
І як Ён без мяне, адзін...
Пацеха...
*+*
25 верасня 2014 г.
**(Глузд – разум, ум; неблагая – хорошая;
валатузіць – бесконечно дёргать; спакуссі – искушения)
Немножко я Его жалею
© Copyright: Олег Буйницкий, 2014
Свидетельство о публикации №114092505611
Свидетельство о публикации №114092505611
Рецензии