Однажды осеньню в свиньню
Иль стул фш
В каком-то смысле я поэт.
Но, в общем-то, наверно, нет.
Бо трэба надто Васыле
Провірыты ж в людэй.
Ну, от одна тут Людка е ж?
Она хозяйка біблётэк.
А ты нысэш фсэ і, ну, прэш
Абы ш шчо прамо вжэ.
– Ну, ізвяніця, я шче как-т
Вам не гатова ніц сказаць.
Тут нада шо-та ш пасматрець.
А вдруг ты, вы, нэ эт?!
Тут ф таракана прама ж жебк
Нугой от екся зь в 100 гусэй.
А ты шчэ ося в барадзе з
Завёў, мо, моль узе б?
Да і занта, га, в ця вець нем?
А но галёшык в казырке.
І першы ж раз ты да мяне.
У опшым, да! Ты пень…
Так! Музыка! Цяпер у нас
На очырыдзі транс.
Сяонні вы усталі ек? –
Да, ну… Устав чытала в 7. –
Как всем? Каму жэ? – Э!.. Вазьмем
Мастацтва чарадзейств.
Там ізначяльна же ва всех,
Канешна, у ні ў Вер СІК тет…
Ва-первых, я там: нада так!
А не каней к свіньням! –
Так вы в тет…рад…ках
Нам вот здесь
Какой-та шче й мувЗей?!
Так что, вмірать фсхацеф? Э!.. Да! В мяня абед!
Пастойце кал двярэй.
Свидетельство о публикации №114092410373