Сучасны пане у мiжрэччы

Там, дзе была мая гара,
Уся дзівосная – у кветках,
Там зараз жах і змрок-пара,
І заняволены палеткі…


Там цэлы дзень звярок рычыць –
Матор з крывёю чорнай нафты,
Рычыць цвяроза, але жыць
Не хоча сэрца з ім упарта.

Сучасны нейкі вабны пан
Захопіў рэпішча, крыніцы,
І сатварыў машынны стан,
Дзе разам зніклі таямніцы.

Там гвалт матораў узарваў
Вяковы сгустак цішынёвы,
І мір змяніўся, рэшткам стаў,
Як той ападыш вераснёвы.

Цяпер над горкай, дзе пылаў
Бялёсы, вытканы заранак,
Куды зыходзіў, адкрываў
Радзімы поле – светлы ганак,

Цяпер ляжыць зямлі кусок
Без васільковых воч дзівосных,
І плачуць недры – слёзы-сок
Пускаюць надта часам росным.

Там маіх продкаў чысціню
Са смеццем вуліцы змяшалі,
І поўнай змагі вышыню
З пустымі вуснамі зраўнялі.

Заціхлі птушкі на гары,
І кветкі ландышаў не ззяюць,
На соснах - плямы, на кары
Парэзы сталi астываюць…

Навошта, людзі, гэты тлум
З пачаткам новага стагоддзя? -
Чарговы, дзеля грошай, бум, -
Такі няміласны прыродзе!



Шуршыць асфальтам дзень і ноч
Шаша меж рэччу, ля Івана –
Уздоўж азёрка з назвай Плоч,
Адно яно яшчэ прывабна...


21.09/14