Сергей Граховский Недолгий век пройти свой не умее

Недолгий век пройти свой не умеем.
То ложь разъединяет, то вражда.
И, неожиданно, от злости каменеем,
вот так и поглощает нас она.

На зависти замешана кроваво
бескрайняя бессонница ночей,
и сочится, и сочится отрава
с дрожащих губ и из сухих очей.

А мы единодумцы, однодомцы,
чтоб стать и долговечней и сильней,
добро умножим на добро, чтоб солнце
светило всем как можно больше дней.

И неужель, завистник не постыден,
себя досадой в пух и в прах губя?
Я всем прощаю, кто меня обидел,
простите те, кого обидел я.



Нядоўгі век. I той пражыць не ўмеем...

Нядоўгі век. I той пражыць не ўмеем:
To крыўда раз'яднае, то мана,
Ад нечаканай злосці камянеем,
I намі ўжо валодае яна,

На зайздрасці замешваецца крута
Бясконцая бяссонніца начэй,
I сочыцца, і сочыцца атрута
З дрыготкіх вуснаў і сухіх вачэй.

Мы ж аднадумцы ўсе і аднадомцы,
Каб стаць і даўгавечней, і дужэй,
Дабро памножым на дабро, каб сонца
Свяціла кожнаму даўжэй.

Няўжо сабе зласлівец не абрыдзеў
I вечна нездаволены ўдвая?..
Я ўсім дарую, хто мяне пакрыўдзіў,
Даруйце мне, каго пакрыўдзіў я.

Чытаць цалкам:  http://www.vershy.ru/content/nyadougi-vek-i-toi-pra