Да Балтыйскага мора

Я іду да цябе.
     Праз сьпякотны жнівень,
          грукат цягнікоў,
               людскія натоўпы,
     праз гоман вакзалаў
          і пыл дарог
               я іду да цябе.
     Я іду да цябе
праз ціхі парк,
     дзе шапацяць гаманлівыя
                сосны
ды скачуць гнуткія цені
          па зьвілістых сьцежках.
     Я іду да цябе.
Я іду да цябе
     так доўга,
          што, здаецца, гэты шлях
               ніколі
                ня
                скончыцца.
     Але я іду да цябе.
Я адчуваю твой водар.
     Я чую сьпевы тваіх хваляў.
          Я бачу, як хаваецца крохкая ракушка
     ў цёплых дзіцячых далонях.
Я іду да цябе.
     І вось ты выскокваеш да мяне
                з-за ўзгорка,
як каханьне выскоквае з-за вугла
          да Майстра й Маргарыты
               ў рамане
                Булгакава.
Я прыйшла да цябе.
     Басанож іду па гарачаму пяску.
Ногі кранаюцца
          ядвабнай прахалоды вады.
     Ад салодкай хьвіліны
               спатканьня
          й сонечнага паветра
     кружыцца
галава.
     Павольна крочу наперад.
          Кідаюся ў мякькія абдымкі
     тваіх ласкавых хваляў.
– Прывітаньне, каханае.
     Пацалункам на вуснах
          застывае
               марская соль.
– Ш-ш-ш… Прывітаньне…



(8.08.2014-12.08.2014)