Стралялi дзевак маладых на полi,
Адна запела цiха нешта на iдзiш.
Той голас несканчаемага болю
Пачуе толькi пачарнеўшы крыж.
Ад спеву гэтага здранцвелі хмары,
Схавала сонца свой ружовы твар.
Паклалі дзевак быццам на ахвяры
І нават слова не прамовіў гаспадар.
Прайшлi гады, пшанiца каласiцца,
Там дзе яны ляжаць - вятры сваё пяюць.
Здаецца - “дзеўкi”, а быць можа снiцца
I як такое, не пачуўщы, прамiнуць.
Сяргей Брандт, 18.08.2014
Нешта на iдзiш
© Copyright: Сергей Брандт, 2014
Свидетельство о публикации №114081900801
Свидетельство о публикации №114081900801
Рецензии