Владимир Некляев. Идол

«На, – он сказал. – Поверь – и не умрёшь.
Меня и род мой ты переживёшь».

Поверил я – рассудку вопреки –
И яд, как зверь, слизал с его руки.

«Не бойся, – он шептал, – не бойся, не...»
Дал умереть – и дал воскреснуть мне.

Не раз потом спросил он: почему
Поверил не себе я, а ему?

И день и ночь, сужая тесный круг,
Терзал меня: а что, когда бы вдруг...

«Нет! – я кричал. – Ты Богом был моим!»
И всё страшней мне было рядом с ним.

И ужас встал меж нами, как стена.
Тогда он вновь сказал однажды: «На...»

Перевод с белорусского


Уладзiмiр Някляеў

Ідал

«На, – ён сказаў. — Павер – i не памрэш.
Мяне i род мой ты перажывеш».

I я яму паверыў. Напавер
Злізаў атруту з далані, як звер.

«Не бойся, – ён шаптаў, – не бойся, не...»
Памерці даў – i уваскрасіў мяне.

I з той пары дапытваць стаў: чаму
Паверыў не сабе я, а яму?

Штодня, штоночы, дзе б мы ні былі,
Вымучваў ён мяне: а што б, калі...

«Не! – я крычаў. – Ты Богам быў маім!»
I ўсё страшней было мне побач з iм.

I ўстаў адчай між намі, як сцяна.
Тады ён зноў сказаў аднойчы: «На...»

1985.