Стужка успамiну

Колькі срэбная стужка успаміну.
Узорау ляжыць на табе?
3 той пары як я горад пакінуу, —
Ты як стяг у моёй барацьбе.

На табе я былое читаю, —
Ня трэба трымаць акуляр,
I сардэчныя струны кранаю,
Нібы гуслі магутны пясняр.

I тады, нібы зноу у юнацтва
Я вяртаюсь квяцістай мяжой.
Ось такога мне цуда-мастацтва
Дасягнуць можна, памяць, з табой.

Ты трымай мая памяць старанна
Жар-птушку цудоуных карцін,
І у часіну душы хваляванняу
Я змагу вострау штылю знайсьці.

Я на тым острауку буду марыць
Пра усе, што прышлось перажыць:
Ламаносова... могілкі... твары...
А стужка бяжыць и бяжыць.

Зустракау я у жыцці перашкоды,
І шмат я знаходзіу крыніц...
Залатыя юнацкія годы
Праляцелі як сполах зарніц.

I апошняя наша сустрэча
Маланкай мільгнула у жыцці:
Дзе хуткасьць зусім недарэчы
Дык там яна мусіць прыйсьці.

Жалем сэрца маё абдымае,
Салодкі канчаецца сон
Знаёмыя твары хавае
За сабою сівы гарызонт.

1975 год