Калi-небудзь...

Калі-небудзь, калі Вас сюды
занясе ветравей выпадковы,
і Вы ўгледзіце ў вершах сляды
скасаванага Вамі былога,
я хачу, каб Вы ведалі... не! —
каб Вам сэрца працяла — маланкай:
што дагэтуль Вы — сонейка мне —
недабітаму Вамі падранку.

Калі-небудзь, калі Вам штоноч
будзе плач мой далёкі турботай —
так, што Вы не заплюшчыце воч,
пра мяне ўспамінаючы ўпотай,
Вам з'яўлюся я ў сне і скажу,
што на сэрцы маім натрымцела:
я за Вас, загубіўшы душу,
як ахвяра, пакутую целам.

Калі-небудзь, калі мне цярпець
невыноснае мочы не стане
і прыму я... не, Божа, не смерць! —
вычварэнную жудасць расстання,
веру я, что й тады не памру.
не загіну ад болю уночы—
бо пачую нарэшце: "Даруй!"
і убачу раскайныя вочы.

Калі-небудзь, калі да мяне
Вы працягнеце ў роспачы рукі —
ды дарэмна — маё ўсё міне:
успаміны, і пахі, і гукі,
я жадаю, каб зведалі Вы
блаславенне істоты нявіннай:
акрамя найчысцейшай любві
я нічога Вам больш не пакіну.
 
Калі-небудзь...

Калі?