Што кранаецца мяне
Так яно абрыдла мне, сонечнымі ззяннямі.
Казырком нябачаным, песняй непаслуханай,
дзяркачом паранены натужаюсь вухам я.
Як найміт прыхільнасці, месца сваё ведаю.
Пачуцця кахання сведка сытых. Сведкую,
што без адзіноты я быў на свет народжаны.
Што цвіркую цыркуном толькі малым згоджаны.
Што мой цвірк трывожыць боль, што ў мяне хаваецца,
Так баліць, паліць агонь, а не затухаецца.
Што ўзбянтэжаны я стаў. Ўпоперак як жыць?
Што кранаецца мяне, ад мяне й бяжыць...
Свидетельство о публикации №114071901638
Нам она дана неспроста.
Жизнь - горение, чудо-движение, -
Мы и есть счастья ловцы!
Спасибо за стих, Алекс! Нравится!
Таня
Жанна Хорольская 19.07.2014 10:18 Заявить о нарушении