Laat me los Отпусти меня

Zoals altijd ben ik vanmorgen in het park geweest.
Daar was een jongen die naast mij door liep. Jong en fit. Het was duidelijk gezien op zijn gezicht dat hij ermee geniet.. Deze schilderij veroorzaakte mijn glimlach. Ik ben ook zo geweest...

Gedachten.. gedachten.. gedachten.. En herinneringen. Ze laten me niet los.
ik ben bijna vijftig, en jij?
Ik zat tien jaar in oorlog, en ....…
Er waren dagen zonder eten en drinken, zonder slaap en rust, zonder licht en zelfs zonder lucht..
Er waren dagen donkerder dan het zwartste nacht door de giftige rook, en nachten rood door de branden.
Gebeurde dat na het bombardement overlevende als vruchten hand bij hand, stuk bij stuk dode lichamen van hun familieleden, vrienden, boeren plukten.
Daarna uit de rest van wat kort geleden een mens was maken een pak en planten het in de tuin recht tegenover van het raam onder een boom. Totdat het zal mogelijk zijn om volgens gewoonten te begraven. Totdat... Tot de lente..
En als lente kwam er waren honderd en honderd talen zo “planten” die door de gesmolten sneeuw verschenen.
Er was alleen pijn en verdriet om te verzamelen. Tranen en woede.
Ik kan niet meer.
Oorlog, laat me los.
Laat me los.


          *  *  *


Как обычно с утра ходила в парк.
Был там один юноша, который пробежал мимо меня. Молодой и здоровый. На его лице читалось такое удовольствие от бега, что  сложно было не заметить. Эта картина вызвала у меня улыбку. И я когда-то была такой.

Мысли.. мысли.. мысли… Воспоминания. Они не отпускают меня.
Мне почти пятьдесят, а тебе ?
Я десять лет жила войной, а …
Были дни без еды и питья, без сна и покоя, без света и даже порой без воздуха.
Были дни темнее самой чёрной ночи из-за завесы ядовитых дымов, и ночи, красные от зарева пожарищ. Случалось, после очередной бомбардировки пережившие словно фрукты рука к руке, часть к части собирали мёртвые тела своих родных, друзей, соседей. Потом из того, что совсем недавно было человеком вязали узлы . Затем как растения сажали в землю во дворе под деревом напротив окон. До тех пор когда будет возможность похоронить как полагается. До тех пор.. До весны..
И с приходом весны из под таюшего снега прорастали сотни и сотни таких саженцев.
Только боль и скорбь сбирались в чшу терпения. Слезы и гнев.
Я больше не могy.
Опусти меня, война.
Отпусти меня..