Я абдымаю свой прастор,
Я абдымаю сэрцам і душою
Такі цудоўны небасклон -
Ён вабіць,кліча за сабою!
Я абдымаю родны кут,
Такі мне любы і каханы,
Бо прыгажэй няма яго,
Непатрэбны мне падманы.
Прайду ўздоўж і папярок,
Як у дзяцінстве я–лугамі!
Я абдымаю родны Буг,
Які карміў усіх дарамі.
ПлылІ тут лодкі і баржы,
А я на беразе чакала,
І быў такі тут інтарэс,
Бо пра іх я мала знала.
Я абдымаю
© Copyright: Людмила Шаблыко, 2014
Свидетельство о публикации №114070506809
Свидетельство о публикации №114070506809
Рецензии