Не па днях, не па гадзінах, нават,
Даражэе хлеб, тварог і соль.
Мне не зразумець – ўсяго ж хапала
Ў нашых дэпутатаў і паслоў?
Мы іх за граніцу адпраўлялі,
Каб не пахварэлі. Кожны год
Ў Альпах-Сочах кучай аддыхалі,
Забываючы, што ёсць народ.
Толькі на дзяржаўных пасяджэннях
Розных там палат, без дурнякоў,
Як заўжды галоўнае пытанне:
-Як далей пражыць без беднякоў?
Ўсё ніяк пазбавіцца не могуць
Ад людзей, якія кормяць іх.
Кожны з іх пра свой народ гамоніць,
Ды не помняць толькі пра маіх.
Нашая віна – кантроль слабы быў.
За давер’е паплацілісь зноў.
Можа адазваць скарэй патрэбна
Нам і дэпутатаў і паслоў?
А народ не есьць, ужо й не п’е,
І гатоў з жыццём пакончыць горда.
Дабрабыт не падае – расце (!),
Не у спадароў – у слуг народных (?)
Мне не зразумець
© Copyright: Николай Копоть, 2014
Свидетельство о публикации №114062907917
Свидетельство о публикации №114062907917
Рецензии