Веник
Венік працу знаў сваю -
Ведалі ў народзе, -
Ён у хаце чысціню
Кожны дзень наводзіў.
Ад нялёгкіх працаднёў
Гнулась ручка, спінка.
Адпачыць нямог ён днём
Ні адной хвілінкі.
Ад напружання такога
Перавязаны наскрозь,
Але ганьбавага слова
Ад яго ні чуў ніхтосьць.
Да рукі ўсялякай зручны,
Здзекі ён цярпеў што дзень:
Гразь счышчаў з чужых каблучын,
І на гразны свет глядзеў.
Ну й жыццё было ў яго.
Мала хто так здужыў бы.
А састарыўся, дык ім
Разганялі лужыны.
Як падзяку, за старанні
Ад паважлівых людзей,
Кожны вечар вугал лазні
Падпіраў, а не сядзеў.
Зразумеў жыццё ён потым,
Дзяркачом як стаў –
Задарма патраціў клопат,
І жыццё стаптаў.
© Copyright: Николай Копоть, 2014
Свидетельство о публикации №114062907832
Свидетельство о публикации №114062907832
Рецензии