Каханне, як ў праклёне лапціцца паміж год.
Няма сіл яравіцца, я зніхацеў ва ўсход.
Гарбатаю зялёнай звыкаю ў пачуцці.
Як праклятым з'явіцца, за й што куды ісці?
Зайздрошчу штогадова. Шаную кожны крок.
Навошта безвяршовым паміж ля зорак бог?
Кудысьці і чамусьці я ганаруся, лях.
І назаўжды, як быццам, расце мой дзіўны шлях.
Непрыклад, так саромна, але сцяжыў тугу,
і ганаруся, быццам, я ўспалыхнуць магу.
Гандляру свет спрадвечны.
Свіркнеш калядкай ты.
Ў напоры срэднявеччым,
нібыта назаўжды...
Як быццам, назаужды...
© Copyright: Алекс Старостин, 2014
Свидетельство о публикации №114062510297
Свидетельство о публикации №114062510297
Рецензии