Земляки

Землякі.
(Прысвячаецца землякам У. М. Мазго і
В. М. Семяняка, а ў іх асобах усім землякам)

Як прыемна сустрэць землякоў,
Нібы вестачку з роднага краю,
Іх нябачнаю ніццю вякоў
Патаемны клубочак яднае…

Маюць розныя твары, ўзрост,
І не важна, хто што апранае...
Па жыцці ідуць шчыра, наўпрост
Чын і статус значэння не мае…

І знаёмыя, быццам, здаўна -
Льюцца з вуснаў ракой успаміны,
Кроў бурліць не ад чаркі віна,
А ад подыху з родных мясцінаў.

Землякі…У іх адны карані,
Дрэва роду з разгалістай кронай,
З мноствам парасткаў, толькі зірні,
Што ўзышлі на жыццёвых загонах...

Прыжыліся і будуць расці -
Адаптуюцца да асяроддзя,
Распазнаюць свайго і ўначы,
Па адзінай зямляцкай прыродзе.

Падтрымаюць, запаляць ліхтар,
Калі збіўся знянацку са шляху...
Яны сонечны прОмень між хмар
Над вяршынямі нашага даху...

Вяжа час свой карункавы ўзор,
Каб цяпло захаваць на планеце...
Так сузор'і сплятаюцца з зор -
Землякоў, што шчыруюць па свеце.

Фото интернет.