Аб тых, хто павалiу крыжы

 Сядзіць смерць на могілках,              Дзе крыжы падзеліся?
 На магільным холміку,                Тыя, што валяліся          
 Сядзіць, нікаму не верыць,               За помніка спінай.
 Толькі зубы шчэрыць.                Мабыць, забаяліся,
 Убачу я гэтага звера -                Падавіліся слінай.
 Будзе памінальная вячэра.                Паднялі, паставілі,
 На маім улонні                Калі убачылі
 Крыж працягне далоні.                Рэдкі прыклад;
 Працягне у неба,                Крыж побач з помнікам - 
 Нібы папросіць хлеба,                Такі вось выклад.
 Як я пры жыцці яго шукала,               Але душой спазніліся:
 Бо было яго замала.                Усё роўна валяліся!
 І фізічнага і духоўнага                Ага! Спахапіліся!
 Хлеба многа не з'ела,                Ды ўсё роўна выхваляліся.
 Бо нямала няроўнага,                У вас помніку -
 Бо няўдобіца - глеба.                Прэрэгатыва!
 Глянуць на памерлую                А духу - дольніку 
 Прыходзяць нават тыя,                Вашаму - магіла.
 Хто быў раўнадушным,                Няхай мяне праводзяць
 Не дапамог у годы крутыя.                Толькі свае.
 Ні дабраахвотна,                У нейкім годзе
 Ці не хацеў,                Кветкі будуць мне.
 А мо хто аглох,
 А мо голас сеў?
 Помнікі - родным,
 А крыжы побач валяліся.
 Так лічылі годным,
 Бога не баяліся.
 Бачыла я потым:
 Да другіх прыглядзеліся,
 Пакрапілі потам.