Любушцы

 Здаецца мне – ты заблудзілася.
  А дзе шукаць цябе – не знаю.
  У ветра папрашу я літасці,
  Каб дапамог, сам пагукаю.

  Спытаю лес, спытаю поле я:
  “Чаму не я?! Чаму ты першай?!”
  ------------------------------------
  ...Як цяжка мне... Няўжо не здолею
  Пець аб жывой, а не памершай.
    20.02.13 г.

  ***

  Прыдзі, здымі адзіноты аброць!
  Ніяк я не знайду сяброўства з горам.
  Цябе я ў снах заву і жду, прыходзь!
  Хоць на хвілінку, сядзем, пагаворым.
  Я не паспеў табе так шмат сказаць.
  А часам быў нібы асот калючы.
  Прабач мяне, прабач!
  Прыдзі, прысядзь,
  Сагрэй усмешкай ты мяне гаючай!
  13.04.2013
  ***

  Ці варажбіткі ў тым павінны, -
  Не прадказалі мне той час:
  Што стану я над дамавінай,
  Што больш не будзе двое нас.

  Не абяцала і хвароба
  Што вось-вось скончыцца жыццё.
  А ты – сяброў сваіх – асоба –
  Адыдзеш ціха ў небыццё.

  Не бойся, у сяброўскіх сэрцах
  Усё не так – наадварот.
  За чаркай памяці “пальецца”
  І успамін, і анекдот.

  Твае сябры мне асалоду
  Прыносяць у маю душу...
  ...Табой падораныя годы
  Нібы ў калысцы калышу.
  3.01.2013

  ***

  Вялікай, непаўторнаю жанчынай
  Да скону будзеш у маім жыцці...
  Не раз было нам цяжка беспрычынна
  “Да аднаго назоўніка” прыйсці...
  Хвіліна, дзьве – і мы з усмешкай, з жартам
  Рабілі ў разважаннях верны крок...
  Мы быццам за адной сядзелі партай.
  І спісваў з шытка я твайго урок.
  18.03.13
  ***

  Не было на свеце даражэй
  Мне цябе і роднай Беларусі:
  Як мага, каб быць да вас бліжэй,
  Маладым і сталым, я імкнуўся.

  Рэўнасць я тваю не заўважаў.
  Заставаўся у цябе адзіным.
  І адначасова шанаваў
  І цябе і сцяг сваёй Радзімы.

  1990 г.
  Плата за грахі

  Гадкі былі з тваімі побач.
  Аднолькавы сірочы лёс.
  За што ж ты, Божа, дзень жалобы
  Мне першаму даслаў з нябёс?!.

  ...А Бог не мог каб памыліцца –
  Пусціць мяне з грахамі ў Рай.
  Казаў: “Як хочаш “адкупіцца”,
  Тады жыві, не памірай!”

  28.04.13
  ***

  Цяжар свінцом душыў мне сэрца.
  Ў бяссіллі быў гатоў памерці.
  Стрымала ты мяне ад той бяды:
  Быў за бяссілле  - успамін – дужэй,
  А згубы груз лягчэў, а не цяжэў,
  Як я лічыў мае з табой гады.

  10.01.13
  ***

  Не магу спытаць у рыфмы: “Дзе ты?!”
  Дзе твая пяшчотная рука?!
  Бо не дапісаў таго куплета,
  У якім казаў начы: “Пака!”.

  ...Нешта не да складу рыфме слова,
  У якім я верш свой акрылю...
  ...Зноў бяру “закусаны” аловак
  Каб сказаць у рыфму:
                Як люблю!!!

  14.05.13
  ***

  Зноў прыйшла нядзелька
  З белаю пасцелькай.
  Асалоду вуснаў перад сном крану...
  А як прыдзе ранак к нам
    На наш сняданак –
  Будзе на патэльні
  горача бліну.
  Хутка як паўвека
  мы з табою крочым
  Па жыцці складаным, з
  сонцам і ўначы.
  ...Ты – мой ясны ранак
  калі вочы-ў-вочы,
  Ты – пяшчоты рукі на
  маім плячы.

  2008 год

  ***

  Не спяшайся праганяць
  Ад алоўка з цыгарэтай.
  Я не ўсё паспеў сказаць
  Незавершаным куплетам.

  Я цябе не “абдымлю”
  І здароўю не пашкоджу.
  ...Слоў, як я цябе люблю,
  Нешта доўга не знаходжу!

  2005 год.

  ***

  Пусці мяне ў сваю душу
  І не давай памерці
  Маёй, - ў якой цябе нашу
  І пранясу да смерці.

  З табой мы нібы спарышы,
  І па гадах і цяжкай долі...
  ...Калі блізняты – дзве душы,
  Яны не згубяцца ніколі.

  1975
  ***

  “Барометр” жыцця...
  другога параўнання
   як не шукаў, я адшукаць не мог.
  Матуліна любоў,
  сустрэчы, раставанні
  І роўня для цябе анёлак альбо Бог!

  Ты сэрцам чуеш боль сыноў, суседзяў;
  Спяшаешся да іх ты
  Спёкай, у імжу.
  ...За шмат гадоў я так і
  не разгледзеў
  “Бароматра” шкалу і дабрыні мяжу.

  06.03.2003
  Рэўнасць

  Плюнь ты рэўнасці у вочы!
  Недакурак не тушы!
  Яшчэ з вечара званочак
  Я пачуў сваёй душы.
  Зазірні ты зорцы ў вочы
  І адкрыецца сакрэт:
  Што пакуль не здрадзіў ночы
  ні адзін яшчэ паэт.

  1978 год

  Хто ты?!

  Не назваць цябе не мог адзінай –
  Незямным была ты чалавекам.
  Бо пазнаў цябе не за гадзіну,
  А жыццём, амаль што у паўвека.
  Не магу назваць цябе “паловай” –
  Светлы роздум быў заўсёды важкім:
  Як нажом адрэзанае слова
  Кропкаю было у рашэнні цяжкім.
  Я хачу назваць цябе каханкай,
  Ад якой ніяк не адарвацца
  Ні ўначы, ані туманным ранкам
  З думкай, што яшчэ нам па шаснадцаць.
  10.03.13

  Адзіны лёс

  Чаромхі і язміна водар,
  Нібы пчалу, мяне к табе прывёў.
  Я не спытаў, адкуль ты родам;
  Ні слова пра радню ці пра бацькоў.
  ...Жыццё мяняла каляіну.
  Мяняліся гады і час.
  Я сэрцам чуў, што не пакіну
  Цябе – дзяўчыну-сіраціну:
  Аднолькавы быў лёс у нас.

  21.05.13

  Зноў чэрвень з бэзам развітаўся
  І гнёзды поўняць галасы.
  У думках час, калі кранаўся
  Тваёй шчакі, тваёй касы.

  Таполі пух ганю ад скроняў
  Хачу, як далей зберагчы
  Пару – далоні-у-далоні
  І мроі ліпеньскай начы.

  1998 г.

  Рэўнасць да ночы

  Маўчыш!.. А ты мне адгукніся,
  Нібыта за грыбамі ў лесе;
  Майго пляча чуць дакраніся -
  Адразу верш з душы ўваскрэсне.
  Маўчыш!.. Без слоў я
  рэўнасць чую.
  Прабач за тайнае
  спатканне!
  Я ў цішыні з ёй паначую,
  Табе ж – мой верш, маё каханне!

  15.08.2009 г.


  ***
  Не ўсім вяселле залатое
  Сустрэць здараецца ўдваіх.
  Мне лёс наканаваў такое –
  Я апынуўся сярод іх.
  Няма той меры – змераць згубу,
  А раны боль – не заглушыць...
  ...Да скону буду дні ад шлюбу
  І да апошніх дзён лічыць.
  5.04.13