Пасля таго, як пройдзе дождж,
як пройдзе трошки часу больш,
паветра будзе для дыхання.
Было спякотна днём падманным.
Якім ён быў, той дзень з жаднняў?
Хіба ж успомніць зараз мне?
Маланкі блізка, гром далёка.
Напэўна дождж таксама лётаў,
стаміўся з балю словаў дзесць.
Злуецца, дыхаючы мне
крыху, ледзь-ледзь.
Паветра ў гуках,
амаль не чутных звіслым вухам.
І вушы мне – што балбатаць?
Ёсць толькі дождж і ноч, каб спаць.
Але маланкі ў дрэвах рушаць.
Не дазваляюць спаць,
як душаць.
Страчаныя спадзяваннi
© Copyright: Владимир Кабердин, 2014
Свидетельство о публикации №114060700655
Свидетельство о публикации №114060700655
Рецензии
