Мій друже мовчазний, чи то є жарт,
Що ти себе приречив на мовчання?
Невже країна схожа на вівчарню,
Де кожний другий, вибачте, бастард?
Груздева(Кузнецова) Ирина, 22.05.2014 - 14:40
Шкода й праці. Схаменіться:
Усі на сім світі —
І царята і старчата —
Адамові діти.
Т. Г. Шевченко, «Сон (У всякого своя доля…)»
...хто син повії, хто дочка корони —
різниці мало: всі — кохані діти...
Чи рвеш підметки, чи чужі погони, —
та, бач, усім — пора дітей глядіти!
Пора, бо діти виростуть і знову
підуть, як ми, боротись та скидати...
І знову десь комусь заціпить мову,
і хтось на Сотню Бога спише втрати...
Хвала героям? Так, героям — слава...
Але — нащо покійники-герої?
А втретє — як піде на лаву лава,
то скільки не повернеться зі строю?
Здобудемо... візьмемо... переможем...
а вкотре? Розкажи своїй дитині,
що вічний бій — дурниця!.. Милий Боже,
нащо кривава слава — Україні?
Нащо боротись, кликати до бою,
коли опісля будем обирати
той самий сон, що вчора був ганьбою?
Ганьби та крові — чи не забагато?
На що країна схожа — я не знаю.
Сьогодні — ріки крові, море крику...
А що, назавтра — знову в ріднім краї:
хатам — гіпноз, палацам — гоп зі смиком?
Поглянь, почуй: кричать "Ганьба!" та "Слава!" —
хто голосніще крикне... Чисто хворі...
Хіба із крику буде добра справа?
Чи Бог — кричить? А сонечко? А зорі?
Не чую їх... Але земля — зігріта,
піднявся жовтий колос в небо синє,
і все — мовчить: Господь, поля і жито —
бо порають життя чиїйсь дитині.
Яка країна? — Гей, сьогодні — дика:
шумить, вирує, піниться, палає...
А я — що я? Як я — не той музика,
хто під вогонь на скрипку виграває...
22.05.2014 - 21:19
***
© Copyright: Александр Пахнющий, 2014
Свидетельство о публикации №114052209116
Свидетельство о публикации №114052209116
Рецензии
А что мы еще можем?..
Писма. Поглед од провинцијата
Зад прозорецот – снежи. Обувските – мокри. Улицата – кал.
Кај сенатот на плоштадот плаче од радост Кнезот,
заборавајќи се во зборовите што напразно му ги повторува на народот...
А. Пахњушчи
Па, ете ми совршена прилика, како и одлично време,
за миг од пишувањето љубовни стихови здив да се земе,
постојано што грижи ми ништи за времето менливо надвор
и тебе да ти напишам... Здраво. Во писмото последно твое
на незнајна безизлезност, за мене чудна, почувствував провев –
ил почна да ти станува значајно што мисли простиот народ?
А сенатот и Кнезот... Ги пуштиш ли уздите, млитав и поспан –
ќе пропадне кочијата цела – од коњи до запрежна кола.
Ми велиш оти овојпат пролетта стигнала премногу касно?
Но зарем од десетици други, поминати, подруг е мартов?
Па зошто во сегашниов некаква лукавост упорно бараш?
Тој секогаш е таков: ќе донесе бура, па повторно сонце
и сите ќе ги застане редум да помислат барем за момент:
за животот е предоцна веќе, за смртта е премногу рано.
Ми пишуваш – човечкиот метеж бил ден за ден погласен таму?
Во цените на земјата јас пак сум повеќе внесена ваму –
Ја продавам куќичата сирота моја, остарена, ветва
и имотот... Замисли си, купецот излезе филозоф, пóет,
и исход разговорите со него немаат практично голем,
а почесто за Бродски ќе дочуеш муабет, место за меѓа.
Догледање, пријателе мој. И верувај ми: сè дури можат,
ќе таат и најслабите луѓе – неоспорно – цела епоха.
Узнаёшь ли, друже? )))
Сиринга 01.06.2014 13:03 • Заявить о нарушении
Писма. Поглед од провинцијата
Зад прозорецот – снежи. Обувските – мокри. Улицата – кал.
Кај сенатот на плоштадот плаче од радост Кнезот,
заборавајќи се во зборовите што напразно му ги повторува на народот...
А. Пахњушчи
Па, ете ми совршена прилика, како и одлично време,
за миг од пишувањето љубовни стихови здив да се земе,
постојано што грижи ми ништи за времето менливо надвор
и тебе да ти напишам... Здраво. Во писмото последно твое
на незнајна безизлезност, за мене чудна, почувствував провев –
ил почна да ти станува значајно што мисли простиот народ?
А сенатот и Кнезот... Ги пуштиш ли уздите, млитав и поспан –
ќе пропадне кочијата цела – од коњи до запрежна кола.
Ми велиш оти овојпат пролетта стигнала премногу касно?
Но зарем од десетици други, поминати, подруг е мартов?
Па зошто во сегашниов некаква лукавост упорно бараш?
Тој секогаш е таков: ќе донесе бура, па повторно сонце
и сите ќе ги застане редум да помислат барем за момент:
за животот е предоцна веќе, за смртта е премногу рано.
Ми пишуваш – човечкиот метеж бил ден за ден погласен таму?
Во цените на земјата јас пак сум повеќе внесена ваму –
Ја продавам куќичата сирота моја, остарена, ветва
и имотот... Замисли си, купецот излезе филозоф, пóет,
и исход разговорите со него немаат практично голем,
а почесто за Бродски ќе дочуеш муабет, место за меѓа.
Догледање, пријателе мој. И верувај ми: сè дури можат,
ќе таат и најслабите луѓе – неоспорно – цела епоха.
Узнаёшь ли, друже? )))
Сиринга 01.06.2014 13:03 • Заявить о нарушении
То - з нашей с Игорем книги "Знаки, письма, имена..." на македонском языке ))) Почти готов перевод ))) ось побачимо, забыв, мабуть... http://www.stihi.ru/2012/03/16/3389 Лев кажэ - письма, вiн кажэ - в никуда... Пусть так. Но "цела епоха" - есть...
Сиринга 01.06.2014 22:15 Заявить о нарушении
Сиринга 01.06.2014 22:15 Заявить о нарушении
На это произведение написаны 3 рецензии, здесь отображается последняя, остальные - в полном списке.