Жизнь окажется под ладонью
теплой и шершавой,
красивой и ржавой,
деревянной и резной,
пахнущей
осенью и весной.
А смерть будет
сладкой,
сладкой и гладкой,
в ложбинках нежных,
каменной и цветной,
пахнущей летом,
летом и пеной
морской.
И мы с тобой будем
не умирать,
не умирать,
а высыхать,
как галька у берега,
как желтый песок,
как стеклышка маленький
водой обточенный
кусок.
И мы с тобой будем
не забывать,
не забывать,
а терять
краски свои
постепенно,
как душу свою
истончать,
и ничего не любить,
и ничего
не желать.
И не жалеть никого,
разве что этот свет,
странный и тонкий,
как будто знакомый,
и шаг
волны на берег,
и отступ ее назад,
и камень какой-то,
который красивым
был на берегу,
но вот ты его взял,
домой принес
в кармане,
а он стал серым
и мертвым,
и ты плакал
и клялся,
но жизнь
в него
не вдохнул.
Камушки на берегу
© Copyright: Саша Сергеевна Зайцева, 2014
Свидетельство о публикации №114051607254
Свидетельство о публикации №114051607254
Рецензии
Ավազաքարերի ափը
Քո մատների տակ,
Կյանքը կլինի կենդանի ու տաք,
Անհարթություններով լի,
Գեղեցիկ ու ժանգապատ երիզներով,
Կարծրամարմին ու փորագիր,
Գարնան ու աշնան հոտավետությամբ:
Իսկ մահը՝ անուշահամ կլինի,
Քաղցր ու ողորկ,
Նրբանկար,
Գույնզգույն քարերի մեջ ագուցված,
Ազատ կարձակի
Ամառային ծովափի ու փրփուրների բույրերը:
Եվ մենք երկուսով,
Չենք կարողանա մեռնել այնտեղ,
Բայց կկարողանանք չորանալ
Ափ հասած թռչնի նման,
Ափ հասած ավազահատիկի նման,
Ջրերից դուրս շպրտված ապակու բեկորի պես:
Մենք չենք մոռանա,
Չենք մոռանա,
Բայց մաս-մաս կկորցնենք գույները մեր,
Մեր հոգիների պես դուրս կշնչենք,
Կբարակենք,
Կդատարկվենք,
Ու էլ ոչինչ չենք սիրի,
Ոչինչ չենք ցանկանա,
Եվ ոչ ոքի չենք ցանկանա,
Թերևս այս լույսը,
Տարօրինակ ու նիհարիկ,
Կարծես ծանոթ,
Եվ ալիքի ոտնաքայլը դեպի ափ,
Եվ ընկրկումը նրա,
Եվ ավազահատիկը,
Որը ծովափնյա գեղեցկություն ուներ իր մեջ,
Որին դու վերցրեցիր
Ու տուն բերեցիր քեզ համար,
Գրբանումդ փայփայելով,
Իսկ նա գունաթափվեց,
Ծածկվեց մահվան դալուկով,
Եվ դու, իհարկե, լաց եղար,
Իհարկե՝ երդվեցիր,
Բայց այդպես էլ,
Չշնչեցիր նրա մեջ,
Քո նոր կյանքը:
Мартиросян Самвел Мкртычович 14.03.2019 20:57 • Заявить о нарушении
Քո մատների տակ,
Կյանքը կլինի կենդանի ու տաք,
Անհարթություններով լի,
Գեղեցիկ ու ժանգապատ երիզներով,
Կարծրամարմին ու փորագիր,
Գարնան ու աշնան հոտավետությամբ:
Իսկ մահը՝ անուշահամ կլինի,
Քաղցր ու ողորկ,
Նրբանկար,
Գույնզգույն քարերի մեջ ագուցված,
Ազատ կարձակի
Ամառային ծովափի ու փրփուրների բույրերը:
Եվ մենք երկուսով,
Չենք կարողանա մեռնել այնտեղ,
Բայց կկարողանանք չորանալ
Ափ հասած թռչնի նման,
Ափ հասած ավազահատիկի նման,
Ջրերից դուրս շպրտված ապակու բեկորի պես:
Մենք չենք մոռանա,
Չենք մոռանա,
Բայց մաս-մաս կկորցնենք գույները մեր,
Մեր հոգիների պես դուրս կշնչենք,
Կբարակենք,
Կդատարկվենք,
Ու էլ ոչինչ չենք սիրի,
Ոչինչ չենք ցանկանա,
Եվ ոչ ոքի չենք ցանկանա,
Թերևս այս լույսը,
Տարօրինակ ու նիհարիկ,
Կարծես ծանոթ,
Եվ ալիքի ոտնաքայլը դեպի ափ,
Եվ ընկրկումը նրա,
Եվ ավազահատիկը,
Որը ծովափնյա գեղեցկություն ուներ իր մեջ,
Որին դու վերցրեցիր
Ու տուն բերեցիր քեզ համար,
Գրբանումդ փայփայելով,
Իսկ նա գունաթափվեց,
Ծածկվեց մահվան դալուկով,
Եվ դու, իհարկե, լաց եղար,
Իհարկե՝ երդվեցիր,
Բայց այդպես էլ,
Չշնչեցիր նրա մեջ,
Քո նոր կյանքը:
Мартиросян Самвел Мкртычович 14.03.2019 20:57 • Заявить о нарушении
Загляденье, и читать не надо, так завораживает!
Это, случайно, не оригинал?
С уважением,
Владимир Евстюнин 17.01.2023 15:47 Заявить о нарушении
Это, случайно, не оригинал?
С уважением,
Владимир Евстюнин 17.01.2023 15:47 Заявить о нарушении
На это произведение написано 10 рецензий, здесь отображается последняя, остальные - в полном списке.