Ці памятаеш, як дзяўчынкай я
Чытала пра раку, і бор, і поле?
Як прагнула душа мая той волі?
Твая, Максіме, з той пары твая.
Ці ведаеш, што зблізу і здаля
І ў вокнах цягнікоў звініць Радзіма?
О, ты б пачуў, ты б зразумеў адзіны…
Твая, Максіме, прагаю твая.
Ці не ірвецца прэч душа мая,
Калі пішу “персідскія ўзоры”,
Ці не зіяе неба мне з дакорам?
Твая, Максіме, горыччу твая.
Ці не пястую, быццам немаўля,
Я кнігу, што самоту забівае,
Калі жыццё, здаецца, пакідае?
Твая, Максіме, назаўжды твая.
28.11.2013
Багдановичу
© Copyright: Мария Руслановна Шебанец, 2014
Свидетельство о публикации №114043010576
Свидетельство о публикации №114043010576
Рецензии
