Рукі твае – дзве свабодныя птушкі,
Вочы – азёры блакітныя.
У валасах развіваюцца стужкі,
Вейкі дрыжаць аксамітныя.
Страціў з табой я і мову, і волю –
Ты захапіла ў палон мяне.
Сэрца не камень – скуголіць ад болю.
Яркiмi ўсмешкамі-промнямi
Ты выяўляеш дыягназ, i лечыш,
Лечыш мяне пацалункамі.
Наша каханне заўсёды дарэчы,
Нiбы абмен падарункамi.
Ты мне падорыш надзею і веру,
Я табе – сэрца адданае.
Гэтае шчасце не мае памеру,
Быццам мы небам абраныя.
29.04.2014
Наша каханне
© Copyright: Махнач Сергей Юрьевсын, 2014
Свидетельство о публикации №114042901041
Свидетельство о публикации №114042901041
Рецензии
Так i ёсць, "небам абраныя", iнакш не нарадзiлiся б такiя радкi.
Цудоўныя ў Вас вершы!
З цеплынёй,
Блискавица 03.11.2014 20:32 • Заявить о нарушении
Цудоўныя ў Вас вершы!
З цеплынёй,
Блискавица 03.11.2014 20:32 • Заявить о нарушении
На это произведение написаны 4 рецензии, здесь отображается последняя, остальные - в полном списке.