Дамы i спiны зноу сцяной...

Неба сінега не варты –               
Вырашыў, хоць з носу кроў.               
“Кінь дурное! Што за жарты?!” –       
Раіў мне адзін з сяброў.               
Я яго не разумею.
З глузду з’ехаў ён ці не?
З сэрца вынулі надзею.
Я заблытаўся у хлусне.               

Дамы і спіны зноў сцяной.               
Што ж гэта робіцца са мной?            
Куды скаціўся гэты свет?
Каханне – зноў за пісталет.

Рэчаіснасць і падзеі
Збілі з ног: ляжу, дрыжу
І падманшчыца-надзея
Хутка збегла за мяжу:
Загуляла, мабыць, з ветрам.
Сорам знішчыў бляск вачэй.
Не хапае зноў паветра.
Брат, ратуй мяне хутчэй!

Дамы і спіны зноў сцяной.
Што ж гэта робіцца са мной?
Куды скаціўся гэты свет?
Дабро – ізноў за пісталет.

Сонца толькі час марнуе.
Не да добрага – крумкач.
Боль, як звер, мяне пільнуе.
Быць здабычай?! Не, прабач1
Воля зноў мяне гукае,
Ды ўсё больш згінае крыж.
Небяспека ўжо чакае.
“Ты дарэмна, браце, спіш!..”

Дамы і спіны зноў сцяной.
Што ж гэта робіцца са мной?
Куды скаціўся гэты свет?
Давер, і той - за пісталет.

26.10.2008