Gwlan Ты кидался на ветер, сдавая себя в утиль

Ты кидался на ветер, сдавая себя в утиль
Ты старался селиться лишь в полосах отчуждения
Расставался нарочно с остатком последних сил
Отправлял постоянно гостинцы в страну озарения
Мастерство расщепляться ты забывал с азов
Успевал перейти дорогу ты черной кошке
Умирая от горя, ты зарождался вновь
Не герои пишут болезни историю, а неотложки
Потому в поле зрения ты продувал войну
Целиком полагаясь порою на участь Фемиды
Сигареты выкуривал пачкой в каком-то бреду
А окно прорубал неизменно лишь в Антарктиду
Где хвороба твоя так давно поджидала тебя
Так смертельно красива, чтобы не разонравиться
На губе повстречавшись, себя и тебя не щадя
Чтобы больше не встретиться, когда ненароком поправишься...


Ты кідаўся на вецер, здаваў сябе ва ўтыль...

Ты кідаўся на вецер, здаваў сябе ва ўтыль,
Сяліўся пераважна ў палосах адчужэньня,
Знарок збаўляўся ад сваіх апошніх сіл
І пракладаў гасьцінцы ў краіну азарэньня.
Мастацтва расчапляцца ты забываў з азоў
І першы пераходзіў дарогу чорнай кошцы.
Ты паміраў ад гора і нараджаўся зноў.
Гісторыю ж хваробы ня пішуць пераможцы –
Таму на полі зроку ты прайграваў вайну
І мірна аддаваўся на волю краявіду.
Ты пачак цыгарэт выкурваў як адну,
А вокны прасякаў нязьменна ў Антарктыду,
Дзе мо твая хвароба чакала на цябе,
Сьмяротна гожая, каб вечна падабацца,
Сустрэцца выпадкова на тваёй губе
І больш ужо нідзе не сустракацца.