Усё помніць маё сэрца,
Аб чым я думала, жыла,
Размаўляла шчыра ў думках
І наша шчасце берагла.
Нібы чуў мяне ты,любы,
Мы з табою - адналюбы.
І сэрца, поўнае сумоты,
Плача зноў ад адзіноты.
Бязмоўна падаЕ мне знак
Ад вечных мысленых атак!
І так лёгка робіцца тады,
Застаюцца ў памяці сляды.
Усё, што помнiць сэрца...
© Copyright: Людмила Шаблыко, 2014
Свидетельство о публикации №114041610825
Свидетельство о публикации №114041610825
Рецензии