Балада пра кашулю

Кашуля, мая чорная кашуля,
Чаму такую змрочную нашу я?
Раней была ты белай, прасаванай,
Але вясна той колер сапсавала.

І той узор, што выткала матуля
Мяне ад болю болей не ратуе.
Нябёсы разам з красавіцкім сонцам
Мне на кашулю высыпалі стронцый.

Кашуля, мая белая кашуля,
Табе пра боль свой не кажу я,
Бо ты была зусім не вінавата,
Што лёг Чарнобыль на сады і хаты.

Калі бяда зямельку працінала,
Цябе матуля ў хаце пасцірала.
Павесіла сушыцца на вяроўцы,
Каб ты ўвабрала ў думкі болей сонца.

Даруй мне здраду гэтую, кашуля.
Майго прызнання хата не пачуе.
І не пачуе глечык на бярозе,
Бо паланез павёў нас па дарозе.

Была ты блізкай мне і дарагою -
Я без цябе ішоў дарогай тою,
Што стала меткай, - зонай адчужэння
І лёсаў чалавечых прыніжэннем.

Чарнобыль? -што ж ты дом забраў без бою? -
Не даў кашулю мне забраць з сабою...
Не даў ля хаты поле заскародзіць,
Пасеяць жыта ў родным агародзе.

1992