Схілілась іва над вадою,
Схавала рэчаньку сабою
Ад злога холада,спякоты,
Каб не былО якой маркоты.
Утульны ёй зрабіў куточак,
Падарыла ёй званочак.
Распусціўшы свае косы,
Сабірала ранкам росы.
Іва пышна красавала,
Быццам мілага чакала.
Тут і ветрык прабягаў
І ў куточак заглядаў.
Калі галлё вады кранала,
Рэчка ў радасці пляскала,
Доўга з івай размаўляла
І ёй тайны адкрывала...
IВА
© Copyright: Людмила Шаблыко, 2014
Свидетельство о публикации №114031805115
Свидетельство о публикации №114031805115
Рецензии