Па за хатай, ля гумна,
Елка велькая расла…
Яна гэтым-казырала,
Зверху пільна аглядала
І яхідна насмяхалась,
Ну нікога не баялась.
Яна часам бушавала
І мянушкі раздавала.
Не прапусціць а нікога,
Бо няведала другога.
А каму даваць дарогу?!
Ганарлівая, ей Богу...
Но нядоўга красавала…
Доля ёй прыгатавала-
Прыйшоў час і спілавалі,
Яе козні ўсіх дасталі!
Ўраз забылі яе спрэчкі
І яхідныя славечкі.
ЕЛКА
© Copyright: Людмила Шаблыко, 2014
Свидетельство о публикации №114031709977
Свидетельство о публикации №114031709977
Рецензии