Не вiнаваць...
Твае мне словы - непад'ёмнай ношай.
Ці ж ты маіх не сам так прагнуў слёз,
Бяссоннем горкім напаўняў мне ночы?
Сам з вольнай волі цешыўся, як мог,
У вір забаў шалёных сам кідаўся,
І сам, стамлёны ад крывых дарог,
На сцежку торную штораз вяртаўся.
На тую сцежку, што вядзе ў мой дом,
Дзе ты заўсёды госцем быў чаканым,
Сагрэты ўседаруючым цяплом,
Сушыўся, спачываў, загойваў раны...
Дык сам жа паспрабуй і зразумець,
Які цяжар я на плячах трымала.
Тваёю быць - як без крыла ляцець,
Цябе любіць - жыцця і сэpца мала.
Я адракаюся. Мне не стрымаць
Маны і здрад бязлітаснай навалы.
Маўчы, маўчы. І лёс не вінаваць.
Ты сам яго стварыў такім няўдалым.
Свидетельство о публикации №114031309451
С уважением,
Татьяна Кутузова-Веселова 05.09.2014 18:33 Заявить о нарушении
С добром
Клавдия Семеновна 06.09.2014 18:13 Заявить о нарушении